Ben & Isobel

Ben & Isobel, vier maanden lang draaide mijn leven om deze twee kinderen. Op 27 augustus 2006 vertrok ik naar Engeland als au-pair voor deze twee kinderen te zorgen.
Ik herinner me de ontmoeten met Ben & Isobel nog erg goed. Ben, een net 3 jarig jochie met een brits bleek koppie en Isobel een 1,5 jarige peuter met blonke piekhaartjes en altijd haar nijlpaardknuffeltje bij zich. 'Auntie Matty' dat is wat Ben me in het begin noemde. Marije is een moeilijke naam in het Engels en gaat al snel klinken als Mariah, maar dat vond ik maar raar klinken, dus noemde de kinderen mij Matty. Dit 3 jarige britse jochie was absoluut niet verlegen en erg enthousiast. Hij heeft me meteen het hele huis en de tuin laten zien. Af en toe was het verstaan nog wat lastig vanwege het overduidelijke peuter taaltje. Bel, de 1,5 jarige peuter was behoorlijk verlegen in het begin. Ze zat onder de eettafel en de nieuwsgierigheid was duidelijk aanwezig. Van onder de tafel zat ze me aan te kijken en lachte ze wanneer ik op haar reageerde. Een echte flirt.

Na vier erg leuke maanden met de kinderen kwam mijn vertrek eind december toch wel met gemengde gevoelens. Ik had besloten om mijn verblijf te verkorten tot 4 maanden omdat de klik met voornamelijk de moeder er niet was en ik voelde me er niet op m'n gemak. Met de kinderen hebben echter vier super gezellig maanden gehad. Ik heb heerlijk gespeeld en altijd genoten van de kids. Ben een grote brandweer fan en Isobel een knuffel kindje en zeer foto geniek.

Nu bijna 4,5 jaar nadat ik uit Engeland vertrok, zie ik regelmatig foto's van mijn twee schatjes op facebook. In het begin na m'n vertrek had ik via de mail nog contact met moeder Victoria, maar al snel ging dit over. Ongeveer een jaar geleden vond ik haar en de vader van de kinderen op facebook. Hier ontdekte ik dat er behalve een derde kindje, ook nog een vierde kindje bij was gekomen.

Wat zou ik het leuk vinden om deze kids nog eens te zien!

Foto's

Foto’s, foto’s overal waar ik kom. Overal waar ik kom, maar ik zelf foto’s. Elke foto op de computer, aan de muur, in een boek, ze laten een stukje zien van mijn leven, duizende kleine raampjes die mijn leven, mijn herinneringen laten zien.  Het zien van foto’s brengt niet alleen dat precieze moment terug in mijn gedachten. Wanneer ik naar een foto kijk, dan zie ik een film aan herinneringen voor me afspelen. Een film van alle foto’s die ik in gedachten al m’n hele leven maak.

Soms vraag ik me af waarom ik altijd en overal foto’s maak of wil maken, waarom lijken foto’s zo belangrijk voor mij te zijn, het zijn tenslotte niet meer dan stilstaande beelden. Alleen wel beelden met een verhaal, een persoonlijk verhaal.

Waarom is een foto van een oude vrouw in haar rolstoel met een groene ballon, schuilend voor de regen onder een poortje een mooie verhaal. Het is niet de compositie, niet het groen van de ballon die de grijze toon in de foto onderbreekt en ook niet de blik van de vrouw. Het is het verhaal er achter, het gevoel van dat specifieke moment, een vakantie met de hele familie in Spa, Belgie. Alle gevoelens die er die dag gedeeld zijn, al het lachen van die dag, de blijdschap dat deze oude vrouw, mijn oma hier bij was.

Maar waar komt mijn ‘drang’ vandaag om alles vast te willen leggen. Ergens weet ik het wel, al deze duizenden foto’s die mijn leven hebben vastgelegd, zij zorgen er voor dat de herinnering van dat moment nooit verloren zal gaan. Soms heb ik het idee dat foto’s mijn herinneringen weer tastbaar kunnen maken, dat ik vanaf een afstandje op m’n eigen leven neer kan kijken en dat ik op elk moment de herinnering als het ware kan verversen. Elke foto geeft mij een gevoel, vaak een gevoel van blijdschap, maar soms ook andere gevoelens.

Zo vaak heb ik foto’s gemaakt van andere mensen, kijkend in de camera. Vrienden bij elkaar. Maar ik heb ook een hele stapel foto’s waar ik in de camera kijk. Niet alleen, maar samen met iemand aan mijn zij. Elke singel foto geeft mij opnieuw het gevoel dat ik had toen die foto’s gemaakt werden. Het gevoel van vriendschap en ergens bij horen.

1000e foto’s. Ik zal ze blijven maken en ik zal ze terug blijven kijken!

Matty Goes England wordt vervolgd

Zomer 2006 begon in mijn eerste blog, web-log toen nog, om mijn vrienden en familie op de hoogte te houden van mijn bezigheden in Engeland als au-pair. In dit jaartje au-pair besloot ik Pedagogiek te gaan studeren aan de Fontys in Tilburg. Ondertussen ben ik bijna klaar met deze studie en heb ik zicht op een baan in augustus bij BSO De Avonturiers in Goirle.
Ik denk nog vaak terug aan mijn au-pair tijd in Engeland en in Helmond. Gelukkig hoor, lees of zie ik op foto's regelmatig hoe het met mijn toemalige au-pair kindjes gaat, dankzij de huidige media middelen zoals facebook. Wat zou ik graag m'n twee Britse schatjes Ben en Isobel nog eens zien. Ondertussen zijn ze 5 en 7 jaar en zo gegroeid sinds ik ze voor het laatst zag december 2006. Ook Jasmijn is al weer 7 jaar. Zij was 3 jaar oud toen ik hun verliet in juni 2007. Jasmijn heb ik na die tijd nog 2 keer gezien in 2008, maar dat is ook al weer bijna 3 jaar geleden voor het laast geweest.
Mijn leven is in de afgelopen 5 jaar, sinds ik mijn web-log begon erg veranderd. Niet alleen door mijn ervaringen als au-pair en mijn studie, maar ook door het 3,5 jaar dansen en het ondertussen 2 jaar lang actief betrokken zijn bij Scouting Goirle.
Ik hoop nu het afstuderen in zicht is, weer meer tijd te hebben om over mijn eigen bezigheden te schrijven en wil dit met mijn vrienden en familie delen via deze blog.